Από την αρχή της πανδημίας σε όλο τον κόσμο, όπως και στην Ελλάδα, οι πολίτες ήρθαν αντιμέτωποι με έναν σωρό ατομικών ευθυνών, υποχρεώσεων, καταναγκασμών και απειλών. Στη βάση της λογικής ανησυχίας για τη βαριά νόσηση και τον θάνατο που μπορεί να επιφέρει ο ιός, χτίστηκε ο παραλογισμός της κρατικής διαχείρισης, η οποία θεμελιώθηκε στη στρατηγική αποποίησης κάθε ευθύνης, έσπειρε την τρομοκρατία, έθεσε ψευτοδιλήμματα, εξαγόρασε και διαχώρισε τους πολίτες.
Το κράτος είχε ως όπλο για άλλη μια φορά κάθε μέσο προπαγανδιστικής ενημέρωσης, αλλά και μία διορισμένη και καθοδηγούμενη επιτροπή εμπειρογνωμόνων, η οποία δεν φέρει καμία ευθύνη για τα λεγόμενα της, καθώς με συνοπτικές διαδικασίες νομοθετήθηκε το ακαταδίωκτό της. Καθημερινά ρίχνονται από κοινού στη μάχη για να πείσουν για την εγκυρότητα των λεγομένων τους και να σώσουν κάθε φορά τους πολίτες. Εκμεταλλεύονται τελικά τον μύχιο και δικαιολογημένο φόβο σε τέτοιον βαθμό που ακόμα και οι απροκάλυπτες αντιφάσεις μοιάζει να μην σοκάρουν ή έστω να προβληματίζουν τους/τις περισσότερους/ες. Η μάσκα δεν χρειάζεται, η μάσκα είναι απαραίτητη, οι υγειονομικοί πριν το εμβόλιο ήταν ήρωες, μετά το εμβόλιο, αν δεν επιθυμούν να το κάνουν, είναι σκοταδιστές, επικίνδυνοι και δυνάμει ήδη απολυμένοι. Η βόλτα στην πλατεία είναι πηγή εξάπλωσης του ιού, τα ΜΜΜ είναι ασφαλή. Ο εμβολιασμένος δεν νοσεί, δεν μεταδίδει, μα τελικά συμβαίνουν και τα δυο. Η ανεπάρκεια του ΕΣΥ δεν οφείλεται στη χρόνια υποχρηματοδότηση και την υποστελέχωσή του, αλλά, αρχικά, στην πρωτόγνωρη ύπαρξη μιας πανδημίας και, στη συνέχεια, στην άρνηση κάποιων να εμβολιαστούν.
Αυτό που σήμερα παρατηρούμε λοιπόν είναι ότι συνεχίζεται απρόσκοπτα η υποβάθμιση του ΕΣΥ, με κλείσιμο μονάδων υγείας ή την αλλαγή της χρήσης τους. Οι άνω των εξήντα ετών που δεν έχουν εμβολιαστεί πληρώνουν 100 ευρώ πρόστιμο, οι ανεμβολίαστοι υγειονομικοί βρίσκονται σε αναστολή και η αντικατάστασή τους γίνεται με προσλήψεις τρίμηνων συμβάσεων, ενώ επίκεινται οι απολύσεις τους. Η κάθε εμβολιαστική δόση καθίσταται λοιπόν σε πολλές περιπτώσεις υποχρεωτική και όσοι/ες επέλεξαν ή εξαναγκάστηκαν να εμβολιαστούν υποβάλλονται σε συνεχή διαπίστευση που καταλύει κάθε ιατρικό απόρρητο.
Προφανώς δεν πέφτουμε από τα σύννεφα, το καθεστώς εξαίρεσης, η επιβολή και η ανάγκη του κράτους να καθορίζει κάθε πτυχή της ζωής των πολιτών είναι πάγια και γνώριμη τακτική. Ωστόσο, η σχέση ιατρού και ασθενούς θα πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτα οριζόντια. Την τελική απόφαση σε όποια ιατρική πράξη πρέπει να έχει το ίδιο το υποκείμενο. Ο καθένας και η καθεμία, εμβολιασμένοι και μη, είμαστε συνοδοιπόροι, ενάντια στις πρακτικές εξαναγκασμού και εξαίρεσης, την υγειονομική καθαρότητα με αντάλλαγμα τη ζωή.
Απέναντι στην κρατική προπαγάνδα της ατομικής ευθύνης αλλά και απέναντι σε κάθε κομματικό μηχανισμό και αυτόκλητο σωτήρα που καπηλεύεται τον αγώνα των υγειονομικών, προτάσσουμε την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη. Η ελευθερία, η υγεία, η παιδεία και η εργασία είναι πέρα και έξω από κάθε πιστοποίηση του ατόμου ως προϊόντος εγκεκριμένης κυκλοφορίας.
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΓΩΝΑΣ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΔΟΜΗ ΥΓΕΙΑΣ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ
