80 χρόνια τώρα πήξαμε στους ευφημισμούς
Στο Άουσβιτς και στο Νταχάου τα πράγματα πάνε καλά. Τραίνα πάνε κι έρχονται και τα στρατόπεδα εργασίας παράγουν ισχύ για την πατρίδα. Βέβαια, πάνε γεμάτα και γυρίζουν άδεια, αλλά τι να κάνουμε, αυτά έχουν οι συγκοινωνίες. Μεταφέρουν εργάτες που γεννήθηκαν με κάποια ελαττώματα: Εβραίοι, Σλάβοι, Ρομά, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλοι. Δεν πειράζει, η εργασία θα τους απελευθερώσει από τα δεινά τους. Οι κάτοικοι στις γύρω περιοχές δεν ξέρουν, δεν νομίζουν, δεν φαντάζονται. Σίγουρα δεν βλέπουν τους μαζικούς τάφους, έχει ομίχλη στο βουνό, δεν τους μυρίζει καμένη ανθρώπινη σάρκα, στη Γερμανία είναι δριμύς ο Χειμώνας και θα είναι κρυωμένοι. Μετά ήρθε ο ιστορικός του μέλλοντος για να τους υποστηρίξει: δεν φταίνε, συγχωρεμένοι να ‘ναι, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι. Οι δε στρατιώτες των Ες-ες απλώς εκτελούσαν διαταγές. Μετά ήρθε ο πολιτικός και υποσχέθηκε ότι δεν θα ξαναέχουμε Άουσβιτς και Νταχάου, η κοινωνία έμαθε, ωρίμασε και αντιδρά. Είχε δίκιο, δεν ξαναείχαμε τόσο μαζικά στρατόπεδα εξόντωσης.
Αντίθετα, το μάτι της κοινωνίας συνηθίζει εύκολα στο μικρό: πολλά μικρά Νταχάου, πολλά μικρά Άουσβιτς, αλλά καθημερινά. Από το Φαρμακονήσι και τα κέντρα κράτησης μεταναστών του πατρώου Ξένιου Δία μέχρι το σωφρονιστικό νοσοκομείο του Κορυδαλλού, ο κρατικός ναζισμός ανακάμπτει και απελευθερώνει: τους μετανάστες από το δύστυχο χρώμα τους και την έλλειψη χαρτιών, τους ασθενείς που κρατούνται τσουβαλιασμένοι στο κολαστήριο του Αγίου Παύλου από τις χρόνιες παθήσεις τους και την αντικοινωνική τους συμπεριφορά.
Η δυσωδία όμως δεν προέρχεται από τους χρονίως πάσχοντες του σωφρονιστικού νοσοκομείου του Κορυδαλλού, αλλά από την κακοφορμισμένη, προεκλογικά νεκρωμένη συνείδηση των κρατικών θεσμών, των πολιτικών κομμάτων, των δικαστικών αρχών και της κοινωνίας, η οποία για ακόμα μία φορά (κάνει ότι) δεν βλέπει, δεν γνωρίζει, δεν αντιλαμβάνεται. Εμείς όμως μπροστά στα βασανιστήρια και τη μαζική εξόντωση των κρατουμένων ασθενών –και όχι ασθενών κρατουμένων– δεν θα περιμένουμε κανέναν ιστορικό του μέλλοντος να διαβεβαιώσει ότι κάποιοι άνθρωποι πρέπει να σωφρονίζονται μέχρι του αργού και βασανιστικού τους θανάτου, αλλά ενώνουμε τη φωνή μας με τους απεργούς του Αγίου Παύλου και απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση και αξιοπρεπή νοσηλεία όλων των κρατουμένων χρονίως πασχόντων, χωρίς εξαιρέσεις, και το κλείσιμο της αποθήκης ανθρώπων του Αγίου Παύλου.
Μέχρι την πραγματική ωρίμανση των ανθρώπινων κοινωνιών και το γκρέμισμα κάθε φυλακής, η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.
ΑΥΤΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΔΟΜΗ ΥΓΕΙΑΣ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ
Σημ. Δεν μπήκαν εισαγωγικά στις δύο πρώτες παραγράφους, γιατί πράγματι για κάποιους «ανθρώπους» όλα αυτά δεν είναι ευφημισμοί αλλά περιγραφές για το πώς πρέπει να είναι τα πράγματα.
